Rezonans magnetyczny serca
Badania serca z wykorzystaniem MR należą do najdokładniejszych metod obrazowych (złoty standard) w kardiologii. Wszystkie elementy układu sercowo-naczyniowego mogą być obrazowane w badaniu MR: żyły, przedsionki, zastawki przedsionkowo-komorowe, komory serca, tętnice co czyni badanie MR użytecznym w ocenie skomplikowanych i złożonych chorób serca.
Rezonans magnetyczny serca wymaga wolnej, miarowej czynności serca, ponieważ im szybciej bije serce i im więcej ruchów klatki piersiowej tym więcej zakłóceń obrazu.Jest techniką wymagającą więcej czasu (badanie trwa od 30 minut do 90 minut) i służy w kardiologii głównie do diagnostyki patologii obecnych w mięśniu sercowym takich jak: stany zapalne, kardiomiopatie, ocena obszarów niedokrwienia przed ewentualnym zabiegiem, rozpoznanie aktywnego zapalenia mięśnia serca, określenie lokalizacji blizn po procesach zapalnych (takich jak sarkoidoza, wirusowe lub bakteryjne zapalenie mięśnia sercowego) i niedokrwiennych po przebytych zawałach. Częstym wskazaniem do wykonania badania są zaburzenia rytmu serca. MR serca może być również użyty do wykonania badania obciążeniowego i oceny ukrwienia mięśnia serca w spoczynku i po obciążeniu przy określaniu czy zwężenie naczynia wieńcowego stwierdzone w koronarografii lub tomografii komputerowej jest istotne lub nie.
Dokładna ocena serca i naczyń (tętnice, żyły) wymaga zastosowania paramagnetycznego kontrastu naczyniowego (gadolin), który przepływa przez żyły, serce i tętnice (MRI angio). Rezonans magnetyczny serca i naczyń składa się więc zwykle z badania przed i po podaniu kontrastu. Kontrast ten wywołuje znacznie mniej działań ubocznych niż kontrast jodowy wykorzystywany w badaniach TK i angiografii klasycznej tt. wieńcowych.
Zaletą badania MR to możliwość trójwymiarowego obrazowania anatomii serca i dużych naczyń bez ekspozycji pacjenta na promieniowanie jonizujące.
Badania rezonansu magnetycznego serca możliwe są dzięki wyposażeniu aparatu w najnowocześniejszą opcję kardiologiczną pozwalającą na przeprowadzanie wymienionej poniżej diagnostyki:
- w chorobie wieńcowej
- w dysfunkcji, niewydolności mięśnia serca
- we wrodzonych wadach serca
- w wadach zastawkowych
- w guzach serca
- w kardiomiopatii przerostowej
i innych:
- ocena tętniaka aorty
- ocena tetnic płucnych, nadciśnienia płucnego
- ocena żył płucnych i ich relacji w stosunku do lewego przedsionka
W chorobie wieńcowej:
- ocena funkcji mięśnia serca, grubości mięśnia serca i skurczowego przyrostu grubości,
- ocena żywotności mięśnia serca przed rewaskularyzacją (angioplastyką lub wszczepieniem pomostów aortalno-wieńcowych),
- ocena uszkodzenia mięśnia serca po przebytym zawale,
- ocena uszkodzenia mikrokrążenia po przebytym zawale do oszacowania ryzyka powikłań,
- ocena wydolności rezerwy wieńcowej przez porównanie perfuzji spoczynkowej i po obciążeniu adenozyną.
W dysfunkcji, niewydolności mięśnia serca:
- różnicowanie etiologii (niedokrwiennej, zapalnej, w przebiegu choroby naciekowej, spichrzeniowej) przez ocenę lokalizacji i charakteru zwłóknienia/martwicy w mięśniu serca.
We wrodzonych wadach serca:
- do oceny skuteczności leczenia u pacjentów po operacjach złożonych wad serca,
- u dzieci ze skomplikowanymi, złożonymi wadami do oceny stosunków anatomicznych przed operacją,
- do oceny stopnia nasilenia wad przeciekowych (ocena Qp/Qs) oraz lokalizacji przecieku.
W wadach zastawkowych:
- do oceny stopnia nasilenia wady przez pomiar planimetryczny oraz oznaczenia wielkości gradientu przy stenozie i fali zwrotnej przy niedomykalności zastawki aortalnej, mitralnej, trójdzielnej lub płucnej.
W guzach serca:
- jako badanie uzupełniające echokardiografię w ocenie charakteru tkanki guza, naciekania struktur otaczających guz i zaburzenia funkcji serca.
W kardiomiopatii przerostowej:
- do precyzyjnej oceny regionalnego przerostu oraz regionalnego zwłóknienia/martwicy mięśnia serca.
I innych:
- ocena tętniaka aorty
- ocena tetnic płucnych, nadciśnienia płucnego
- ocena żył płucnych i ich relacji w stosunku do lewego przedsionka
