Rezonans magnetyczny serca

Badania serca z wykorzystaniem MR należą do najdokładniejszych metod obrazowych (złoty standard) w kardiologii. Wszystkie elementy układu sercowo-naczyniowego mogą być obrazowane w badaniu MR: żyły, przedsionki, zastawki przedsionkowo-komorowe, komory serca, tętnice co czyni badanie MR użytecznym w ocenie skomplikowanych i złożonych chorób serca.

Rezonans magnetyczny serca wymaga wolnej, miarowej czynności serca, ponieważ im szybciej bije serce i im więcej ruchów klatki piersiowej tym więcej zakłóceń obrazu.Jest techniką wymagającą więcej czasu (badanie trwa od 30 minut do 90 minut) i służy w kardiologii głównie do diagnostyki patologii obecnych w mięśniu sercowym takich jak: stany zapalne, kardiomiopatie, ocena obszarów niedokrwienia przed ewentualnym zabiegiem, rozpoznanie aktywnego zapalenia mięśnia serca, określenie lokalizacji blizn po procesach zapalnych (takich jak sarkoidoza, wirusowe lub bakteryjne zapalenie mięśnia sercowego) i niedokrwiennych po przebytych zawałach. Częstym wskazaniem do wykonania badania są zaburzenia rytmu serca.  MR serca może być również użyty do wykonania badania obciążeniowego i oceny ukrwienia mięśnia serca w spoczynku i po obciążeniu przy określaniu czy zwężenie naczynia wieńcowego stwierdzone w koronarografii lub tomografii komputerowej jest istotne lub nie.

Dokładna ocena serca i naczyń (tętnice, żyły) wymaga zastosowania paramagnetycznego kontrastu naczyniowego (gadolin), który przepływa przez żyły, serce i tętnice (MRI angio).  Rezonans magnetyczny serca i naczyń składa się więc zwykle z badania przed i po podaniu kontrastu. Kontrast ten wywołuje znacznie mniej działań ubocznych niż kontrast jodowy wykorzystywany w badaniach TK i angiografii klasycznej tt. wieńcowych. 

Zaletą badania MR to możliwość trójwymiarowego obrazowania anatomii serca i dużych naczyń bez ekspozycji pacjenta na promieniowanie jonizujące.

Badania rezonansu magnetycznego serca możliwe są dzięki wyposażeniu aparatu w najnowocześniejszą opcję kardiologiczną pozwalającą na przeprowadzanie wymienionej poniżej diagnostyki:

• w chorobie wieńcowej
• w dysfunkcji, niewydolności mięśnia serca
• we wrodzonych wadach serca
• w wadach zastawkowych
• w guzach serca
• w kardiomiopatii przerostowej

i innych:

• ocena tętniaka aorty
• ocena tetnic płucnych, nadciśnienia płucnego
• ocena żył płucnych i ich relacji w stosunku do lewego przedsionka

W chorobie wieńcowej:

• ocena funkcji mięśnia serca, grubości mięśnia serca i skurczowego przyrostu grubości,
• ocena żywotności mięśnia serca przed rewaskularyzacją (angioplastyką lub wszczepieniem pomostów aortalno-wieńcowych),
• ocena uszkodzenia mięśnia serca po przebytym zawale,
• ocena uszkodzenia mikrokrążenia po przebytym zawale do oszacowania ryzyka powikłań,
• ocena wydolności rezerwy wieńcowej przez porównanie perfuzji spoczynkowej i po obciążeniu adenozyną.

W dysfunkcji, niewydolności mięśnia serca:

• różnicowanie etiologii (niedokrwiennej, zapalnej, w przebiegu choroby naciekowej, spichrzeniowej) przez ocenę lokalizacji i charakteru zwłóknienia/martwicy w mięśniu serca.

We wrodzonych wadach serca:

• do oceny skuteczności leczenia u pacjentów po operacjach złożonych wad serca,
• u dzieci ze skomplikowanymi, złożonymi wadami do oceny stosunków anatomicznych przed operacją,
• do oceny stopnia nasilenia wad przeciekowych (ocena Qp/Qs) oraz lokalizacji przecieku.

W wadach zastawkowych:

• do oceny stopnia nasilenia wady przez pomiar planimetryczny oraz oznaczenia wielkości gradientu przy stenozie i fali zwrotnej przy niedomykalności zastawki aortalnej, mitralnej, trójdzielnej lub płucnej.

W guzach serca:

• jako badanie uzupełniające echokardiografię w ocenie charakteru tkanki guza, naciekania struktur otaczających guz i zaburzenia funkcji serca.

W kardiomiopatii przerostowej:

• do precyzyjnej oceny regionalnego przerostu oraz regionalnego zwłóknienia/martwicy mięśnia serca.

I innych:

• ocena tętniaka aorty
• ocena tetnic płucnych, nadciśnienia płucnego
• ocena żył płucnych i ich relacji w stosunku do lewego przedsionka